Gisteren hoorde ik een passage uit het gedicht ‘No man is an island’ van John Donne. Een uiterst inspirerende tekst van deze Engelse dichter uit de zeventiende eeuw. Dat oprecht contact tussen mensen zo essentieel is. Dat je onderdeel bent van een groter geheel. En dat elke keer als je de klok hoort luiden, de klok ook luidt voor jou. Ik citeer:
No man is an island
No man is an island,
Entire of itself.
Each is a piece of the continent,
A part of the main.
If a clod be washed away by the sea, Europe is the less.
As well as if a promontory were.
As well as if a manor of thine own
Or of thine friend’s were.
Each man’s death diminishes me,
For I am involved in mankind.
Therefore, send not to know
For whom the bell tolls,
It tolls for thee.
Geen mens is een eiland
Geen mens is een eiland,
in zichzelf besloten;
elk mens is een stukje continent,
deel van het vasteland.
Als een kluit aarde wegspoelt in zee, krimpt Europa,
of als een klip wegspoelt,
of het huis van je naaste of dat van jou.
Elk sterfgeval neemt iets van mij weg,
omdat ik deel uitmaak van de mensheid;
vraag daarom nooit
voor wie de klok luidt;
zij luidt voor jou.
