Afgelopen week luisterde ik naar Victor en het verhaal over zijn zelfmoord. Of liever gezegd zijn niet geslaagde zelfmoord. Hij liet zich in 1999 vanaf het perron voor de trein vallen. Jaren later vond hij de kracht om over zijn eigen gêne heen te stappen en schreef hij zijn verhaal op in een boek. Een boeiend en leerzaam verhaal kan ik je zeggen.
Zelfdoding
Voor naasten is het woord ‘zelfmoord’ pijnlijk. Achterblijvers spreken liever over zelfdoding, suïcide of een zelfverkozen dood. Zelfdoding werd vroeger gezien als een misdaad, iets slechts. Als een moord, gelijk aan roven (zichzelf van het leven beroofd) of stelen (zichzelf het leven ontnomen).
Tegenwoordig is er meer begrip voor de situatie van ruim 1800 Nederlanders die jaarlijks deze weg kiezen. Maar door onwetendheid bij velen rust er een taboe op het onderwerp en rondom zelfdoding zijn meestal veel vragen.
Rust
Vragen bij mensen die een vriend, partner of familielid hebben verloren. Zoals: “Waarom heeft hij niks gezegd?” “Waar heeft mijn partner op het laatste moment aan gedacht?” of “Wat had ik kunnen doen?” Viktor vertelt sinds de publicatie van zijn boek over zijn ervaring omdat hij merkt dat zijn verhaal nabestaanden een zekere rust geeft.
Rust, dat was ook wat er over Viktor heen kwam toen hij naar het treinstation fietste. Achteraf weet Viktor dat het niet ging om het maken van een einde aan zijn leven, maar hij verlangde naar een einde van zijn angst en paniekaanvallen. Een leven waarin hij niet elke ochtend de strips in Donald Duck moest lezen om zijn dag met een soort van vrolijk gevoel te kunnen beginnen. Viktor verlangde naar rust.
Illusie
Zelfdoding wordt door veel mensen als egoïstisch gezien. Viktor vertelt dat hij probeerde zijn angst als onzichtbare vijand te stoppen maar dat hij daar een heleboel onschuldige mensen in meenam, daar was hij zich op dat moment niet van bewust. Fascinerend vond ik het antwoord op de vraag “Hoe bereik je iemand die depressief is?” Viktor vertelt dat het belangrijk is om bij herhaling kenbaar te blijven maken dat je er voor hem/haar bent. Maar tegelijkertijd is het een illusie dat je een ander mens kunt helpen. Je kunt alleen maar hopen dat hij of zij een andere koers gaat varen.
En nee, Viktor heeft niet aan de machinist gedacht. Hij zag alleen de trein als middel om zijn doel te bereiken…
